هم خون

آدمی صبور که بخواهم مثال بزنم،به یاد تو می افتم، مهربانیت که دیگر بی مثال است. 

نه که فقط  نسبت به خودت و نزدیکانت صبور و مهربان ببینمت،که نسبت به آشنا و غریبه فرشته ای.  

و من هی غبطه میخورم ،که سهم من هم از این خوب بودن و صبور بودن ،میتوانست به اندازه ارث تو باشد،که نیست! 

و هی به خودم میپیچم و نمیتوانم درد تو را هضم کنم. 

نه اصلا هضم کردن نمیخواهد ، یادبگیرم  مثل تو صبور باشم،یاد بگیرم دنیا از این به بعد هم شاید همین بلاها را به سرمان بیاورد،و من به عنوان یک خواهر ،یک مادر ،یک همسر،یک انسان مسئول ،باید پای همه ی سراشیبی های زندگی بایستم. 

باید یاد بگیرم استوارباشم،حتی اگر تو رانداشته باشم،حتی اگر دیگران راهم نداشته باشم. 

باید به فرزندم یاد بدهم ،اگر من نبودم،اگر هیچ کس نبود،خودش را نبازد. 

حتی اگر فرشته ی صبر را نداشته باشیم،باید حتی به سختی یاد بگیرم زندگی را مختل نکنم،به خاطر حرمتی که برای تو قائلم و برای دیگر عزیزانم. 

 

سوتیا...